"Ik sta er toch alleen voor"

We horen dit regelmatig. Mensen uit onze doelgroep laten de kop hangen omdat ze zich alleen en in de steek gelaten voelen.

Ook bij werknemers in verschillende organisaties komt de klacht regelmatig voor. Organisaties zijn zo goed georganiseerd dat de werking kapot is. Door de verhoging van de efficiëntie (digitalisering, automatisering, protocollen voor ieder klein probleem) is er geen gesprek meer: 

Boeren en tuinders (en werknemers) vertellen over te weinig communicatiemogelijkheden. En als er nog eens communicatie is, dan komt er geheid kritiek, tips voor verbeteringen, wat ze nog beter kunnen doen. 

Non- communicatie leidt tot verbittering

Binnen relaties, tussen generaties, met boerderijbezoekers, ... zitten soms problemen die met een bakje koffie zouden kunnen voorkomen of opgelost worden. 

Problemen en vragen geraken niet opgelost door er niet over te praten.
Een sms-je of what's app-je leidt tot meer afstand, zonder antwoorden en verbinding. 

De maatschappelijke kost van de super-efficiente organisatie is gigantisch

Digitale communicatie is zo efficient geworden, dat het niet meer werkt (efficient is voor de doelgroep)/

Te dikwijls komen we bij mensen, die te lang te weinig steun en feedback hebben gekregen.
De onherstelbare schade aan de mensen, hun gezinnen en de sector is amper te berekenen. 
Geestelijke problemen bespreekbaar maken wordt moeilijk,
als de stijging van burn-out wordt gezien als een maatschappelijke trend.
"Alsof het hiermee moet aanvaard worden".

Onze lesgevers geven regelmatig inspirerende voordrachten om er toch iets mee te doen

Wie een voordracht wil voor eigen vereniging of organisatie, kan eens kijken op ons aanbod van onderwerpen en lesgevers.

Als u zelf geen initiatief neemt, wie moet het dan wel doen?